Po prostu Meżer

Z GRAŻYNĄ MEŻERYCKĄ rozmawia Mariola Zaczyńska.

Był osobowością. O jego perfekcjonizmie krążyły legendy. Wszystko lubił robić sam. Tworzył historię Siedlec, tę piękną, związaną ze sztuką i kulturą. Gdy został dyrektorem CKiS, Siedlce zyskały miano stolicy kulturalnej Polski Wschodniej. Jego talent doceniła też branża filmowa, ale odrzucił propozycję, pozostał w Siedlcach. W swoim Centrum. Meżer. Po prostu Meżer. Właśnie mija 10 lat od jego śmierci.        

Tyle lat się znaliśmy z Andrzejem, a wiesz, jakiego go pamiętam? Z chustką na głowie, już po operacji. Zastanawiałam się nie raz, czy był świadomy, że trafiła mu się ta nieuleczalna choroba. Czy ciągle wierzył w cud, bo zachowywał się, jakby śmierć go nie dotyczyła.

- Wiedział, co to za choroba, bo w Centrum Onkologii kupił książki na jej temat. Czytał je nocami, w swoim pokoju. Mnie lekarze uprzedzili, że terapia będzie polegała na przedłużaniu mu życia. Że ta choroba jest nie do pokonania. Andrzej zostawił zapiski, przemyślenia ze szpitalnej sali... Sięgnęłam po nie dopiero po jego śmierci. Tak, zdawał sobie sprawę, co go czeka. Ale nie rozmawialiśmy o tym. On chronił mnie, a ja jego.

Cały czas miał plany.

- Tak! Chciał jeszcze wyreżyserować „Ślepców”. Miał już oprawionych kilkanaście scenariuszy dla aktorów. Więc w pewnym sensie śmierć go jednak zaskoczyła.

Cały Meżer! W pracy był per fekcjonistą. A jaki był w domu?

- To trudne pytanie. Trudne dlatego, że Andrzej bardzo sobie cenił prywatność. Nie wiem, co mogę z niej odsłonić.

Spróbujmy. Jeśli uznasz, że przekraczam granicę, nie odpowiesz.

(...)