Nie ma piękniejszego zawodu niż polonista

Mirosława Postrzygacz przepracowała 40 lat jako polonistka. Niewątpliwie zasili szeregi tych pedagogów, którzy przechodzą do historii i do legendy.

Na pudełku czekoladek uczniowie napisali: „Język polski bez pani Mirosławy Postrzygacz to jak „Pan Tadeusz” bez Adama Mickiewicza”. A ona właśnie pożegnała się z „Królówką”. Mówi, że zrobiła miejsce młodszym. I trochę ze zmęczenia... Z Mirosławą Postrzygacz rozmawia Mariola Zaczyńska.

Czterdzieści lat pracy... Początek w szkole podstawowej w Wilanowie, a potem już szkoły średnie w Siedlcach: 20 lat w„Kolejówce” i 15 w „Królówce”. Jak się zmieniała młodzież?

 – Młodzież? Wszyscy się zmienialiśmy. Ale, owszem, współczesna młodzież rzadko słucha radia i ogląda telewizję, żyje w świecie internetu, czasem się w nim gubiąc. Obecne pokolenie licealistów ma trochę mniej czasu, za to dużo rozpraszaczy.

 A książki?

 – Znakomita część królówkowych uczniów czyta, niektórzy tak ambitne lektury, że ja też czuję się zobowiązana do ich przeczytania. Koleżanka także zdradziła, że czyta na nowo lektury, bo ma ucznia z fenomenalną pamięcią, potrafiącego przytoczyć szczegół, który ją zaskakuje.

Szczegóły to była kiedyś domena nauczycieli, chcących sprawdzić, czy lektury są przeczytane.

– Profesor Kulczycka-Saloni pytała, na przykład: „Co Tadeusz zobaczył przez dziurkę od klucza?” albo „Co Zosia zobaczyła przez serduszko w drzwiach?”...

Mówi się, że świat lektur jest skostniały...