Spacerem po siedleckim cmentarzu

Za dawnym domem grabarzy, a obecnie kaplicą Cmentarza Centralnego, rozciągała się pierwotnie szeroka aleja, oddzielająca cmentarz katolicki od prawosławnego. W drugim dziesięcioleciu XX wieku aleję podzielono podwójnym rzędem grobów na dwie węższe - „południową”, z grobem Dzieci Zamojszczyzny, oraz „północną”.

Po lewej stronie alei „północnej” znajduje się jeden z najładniejszych pomników tego cmentarza, z czerwonego piaskowca zwieńczony czarnym granitowym obeliskiem,  na grobie Kornelii z Rekoszów  herbu Ostoja, wdowy po Mieczysławie Łempickim herbu Junosza, zmarłej 2 czerwca 1912 r., w wieku 73 lat – matki gen. dyw. WP Zygmunta Leonarda Łempickiego.
  
Późniejszy generał urodził się 15 listopada 1867 r. w majątku Kochanowszczyzna, w ówczesnym powiecie kalwaryjskim suwalskiej guberni. Po ukończeniu siedmiu klas gimnazjum w Mariampolu w 1885 r. wstąpił ochotniczo do armii rosyjskiej. Z bardzo wysoką lokatą ukończył elitarną Szkołę Junkrów Kawalerii w Twerze i został odkomenderowany do stacjonującego w Siedlcach narwskiego pułku 39 dragonów (przeformowanego na 13 huzarów) w składzie 13 dywizji kawalerii. 
 
3 września 1898 r. poślubił hrabiankę Julię Michalinę Żabiankę, z którą nie doczekał się potomków. Jego ulubienicą, obdarzaną ojcowskim uczuciem, była siostrzenica Leontyna z Musiałowiczów Dobraczyńska. Leontyna często zatrzymywała się w Siedlcach w drodze do matki, mieszkającej w dworze w  Brzozowie, przy Zenonie, drugim z braci Łempickich. Czekała na konie z majątku, na przemian to wuja Łempickiego, to u młodszego rodzeństwa męża. Było to zawsze okazją do spotkań w szerszym gronie. 

Poprzez brata późniejszy generał miał dobre kontakty z okolicznym ziemiaństwem. Doskonale znał miejscowe problemy i nigdy nie odmawiał nikomu pomocy. Był pośrednikiem w kontaktach członków Komitetu Budowy Kościoła, czyli dzisiejszej katedry, ze swoim dowódcą pułkownikiem Nikołajem Nikołajewiczem Kaznakowem. Dzięki „stosunkom”, jak się to wówczas mówiło, jakie Kaznakow miał w Petersburgu, Komitet otrzymał w końcu zgodę na rozpoczęcie budowy. Zapraszanie płk. Kaznakowa na polowania pozwoliło wielu ziemiańskim synom odbywanie służby wojskowej w narwskim pułku, blisko domu, a nie na krańcach imperium.

 Pomimo ograniczeń, stawianych oficerom katolikom, dzięki zdolnościom i inteligencji, szybko awansował. W 1900 r. był rotmistrzem. W 1912 r. został  pułkownikiem i zajął stanowisko pomocnika (zastępcy) dowódcy pułku ds. liniowych. W I wojnie światowej dowodził kolejno 13 pułkiem huzarów, następnie przez dwa lata I brygadą 13 dywizji kawalerii i czasowo tą dywizją. Po rewolucji marcowej 1917 r. organizował 3 pułk ułanów I Korpusu Polskiego gen. J. Dowbór-Muśnickiego. Kolejno dowodził brygadą, następnie 1 dywizją ułanów. W Wojsku Polskim od 1918 r. w stopniu gen. ppor. (brygady) kolejno był prezesem Komisji Kwalifikacyjnej dla Oficerów Kawalerii, Komisji Regulaminowej Kawalerii, p.o. Inspektora Jazdy, szef Departamentu VIII Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1921 r. został przeniesiony w stan spoczynku, zweryfikowany do stopnia tytularnego generał dywizji i odznaczony Orderem VM V kl. Zmarł  w Warszawie 27 lutego 1932 r. Pochowany został w Alei Zasłużonych na Wojskowych Powązkach.

Życzę miłego spaceru po cmentarzu.

Piotr  Bieguński