Wiersze wszystkie
Artykuł drugiej potrzeby
0000-00-00 00:00:00
liczba odsłon: 3728
Po co mi „Wiersze wszystkie” Czesława Miłosza? Po co mi wiersze wszystkie, skoro i tak wśród 1406 stron szukam tylko tych, które już znam? Nie pobudzająca intelektualistów „Oeconomia divina”, nawet nie „Traktat moralny”, a zgrzebni, swojscy „Kolędnicy” zalecają się do mnie: „Z kozą piszczałką i turoniem / Gdy wieje wicher świętokrzyski” i „Dmie dujawica z gołoborza…”.
Czytam, czytam i… słyszę gitarę. Melodię sprzed lat. Palce biegają po strunach. Na gitarze gra Marcin. Po „Kolędnikach” będzie inna, trudniejsza, jazzująca piosenka:
„Natrafiłem na to przechodząc ulicą i wydało mi się to jak wyjawione ludzkie przeznaczenie.
Ale nie miało nazwy i przypomniała mi się inna taka chwila, dla której słów szukałem aż znalazłem po dwudziestu latach.
Zacznę teraz na nowo i dążyć będę na jawie i we śnie, tylko że tym razem, jak myślę, powie stop kończący się czas”.
I już wiem, dlaczego najbardziej podobają mi się te wiersze, które już znam. To zupełnie tak jak z piosenkami. Najlepsze są te, które znamy. Wracając z Perkucia na Bindugę główną nawą lasu nucę sobie tę:
Drzewa ogromne, że nie widać szczytu,
Słońce zachodząc różowo się pali
Na każdym drzewie jakby na świeczniku,
A ludzie idą ścieżką, tacy mali.
Zadrzyjmy głowy, weźmy się za ręce,
Żeby nie zgubić się w trawach jak w borze.
Noc już na kwiaty nakłada pieczęcie
I z góry spływa kolor po kolorze.
Dwadzieścia lat minęło. Czas jeszcze nie powiedział stop. Jeszcze nie nam, jeszcze nie teraz. Zapowiadało się nieźle. Prawie mieliśmy: gazetę, zespół i wiersze, i gitary, harmonijki ustne i geniusza bez teki. I poetycką fazę na wiersze Miłosza, wtedy jeszcze nie wszystkie, niekompletne. I gdzie to wszystko teraz jest? Dokąd idą: błysk ręki, linia biegu, szelest grud, minionych dziewcząt cudaczne imiona…
Muzykujący lekarz. Czy to nie wzruszające? Zapewne, co najmniej tak bardzo jak podleczywający muzyk. Albo poetyzujący felietonista.
najstarsze
najnowsze
popularne