Dzień, w którym widzieliśmy świętego

Na kościelnych obrazach, nawet tych małych obrazkach, które zostawiał ksiądz po kolędzie, wszyscy wyglądali tak samo: starsi mężczyźni w sukienkach i z siwymi brodami. Nie do odróżnienia. 
Na świętych, cóż tu kryć, nie znam zupełnie, rozpoznaję zaledwie kilku. Święty Piotr to ten z kluczami, święty Hieronim, charakterystyczny, bo z lwem, święty Antoni, jak matka, z dzieckiem na ręku, święty Florian przebrany za strażaka, święty Jerzy zabijający smoka (jeśli ze skrzydłami, to Michał, archanioł) i święty Jan Nepomucen, czyli ten przy rzeczce. Wszyscy równie dalecy jak święty Aleksy ze średniowiecznej legendy, co „pod wschodem (czyli schodami) leżał, każdy nań pomyje, złą wodę lał”.