Sprzeciw
Badyl w mrowisko
0000-00-00 00:00:00
liczba odsłon: 4242
Owszem, Lech Kaczyński był osobą ważną dla politycznego funkcjonowania Polski – był jej prezydentem, ale jego prezydenturę trudno zapisać po stronie polskich aktywów, a co dopiero uznać za wiekopomną, bo chwalebną. A za taką ma ją Jarosław Kaczyński. Nachalność kreowania Lecha Kaczyńskiego na herosa narodowego drażniła mnie, ale i nie przeszkadzała; głównie z szacunku dla osobistego, czysto ludzkiego bólu Jarosława po stracie brata. Jednak mierzi mnie kreowanie i narzucanie Polakom kolejnego kultu narodowego! Tym bardziej, że taki kult byłby z gruntu fałszywy, bo oparty na wyidealizowanej (czytaj: nieprawdziwej) wizji osoby Lecha Kaczyńskiego i jego działań w sferze polityki. Jarosław i jego otocznie zachowuje się tak, jakby jego celem było zadekretowanie heroizmu cnót Lecha, wedle treści uchwalonej 8 kwietnia 1938 r., a „mającej obowiązywać po wsze czasy” ustawy „O ochronie Imienia Józefa Piłsudskiego” – apogeum odgórnego kultu Marszałka. Artykuł 2 tej ustawy głosił: „Kto uwłacza imieniu JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO, podlega karze więzienia do lat 5”, zaś art. 3: „Wykonanie niniejszej ustawy powierza się ministrowi sprawiedliwości”. I miało być tak, że krytyków zaciągano przed trybunały, do pudła i po kłopocie! Wszakże życie pokazało, że wiele decyzji Marszałka było szkodliwych dla Polski, a część wręcz antydemokratycznych (że zmilczę o języku debaty politycznej Dziadka).
Lech Kaczyński, powtórzę, był osobą ważną dla kraju, ale na pewno nie gigantem polityki. Był cieniem Jarosława. Bo jak określić kogoś, kto po wygranych wyborach prezydenckich melduje bratu o wykonaniu zadania? Praktyka jest taka, że podwładny melduje przełożonemu, a to zupełnie inaczej ustawia braterskie relacje.
Dość mamy w naszej historii fałszywych bohaterów - Lech Kaczyński nie musi być wśród nich.
Boxer
najstarsze
najnowsze
popularne