Nergal – reaktywacja
Badyl w mrowisko
2012-11-17 11:08:41
liczba odsłon: 3116
W poczuciu bezradności sąd, badający sprawę Nergala, poprosił o opinię Sąd Najwyższy. Ale i ten nie potrafił zająć jednoznacznego stanowiska. Tymczasem, zdaniem teoretyków prawa, najlepszym wyjściem byłaby zmiana procedury wnoszenia pozwów o naruszenie art. 196; zamiast do prokuratury, czujący się obrażonym wnosiłby pozew do sądu powszechnego (w trybie prywatnoprawnym) i przed nim dowodził zasadności swej skargi. On – nie prokuratura. W przypadku Nergala skarżący nie widział jego zachowania
– Jedynie słyszał o nim, zaś obowiązujące prawo dało mu możliwość zaangażowania prokuratury, by ta – niejako za niego - ustaliła, co i jak było oraz czy wydarzenie mogło zranić uczucia religijne skarżącego…
Prawnicy karniści przy tej okazji wytknęli istotną ułomność art. 196 kk: istnieje kodeksowa ochrona (i słusznie!) uczuć religijnych wierzących obywateli III RP, natomiast nie są chronione uczucia obywateli niewyznających żadnej religii. A że nie jest to problem wydumany - dowodzą prawnicy – świadczy akcja, dążąca do sądowego zakazania Fundacji Wolności od Religii prowadzenia akcji plakatowej: „Nie zabijam, nie kradnę, nie wierzę”. Jej przeciwnicy - powołując się na art. 196 kk - uważają, że treść plakatów jest promocją światopoglądu ateistycznego, a tym samym godzi w ich wiarę w istnienie Boga. Tymczasem o Bogu nie da się powiedzieć niczego jednoznacznego, a desygant tego pojęcia jest różny dla wyznawców poszczególnych religii.
Kontrowersje budzi też opinia SN, sugerująca, aby mówiąc coś, bądź czyniąc, uważać, by nie obrazić uczuć religijnych osób wierzących (tzw. zamiar ewentualny). Ta sentencja ma wszelkie cechy cenzury prewencyjnej. Jej główną wadą formalną jest to, że nakazując ostrożność, nie określa ogólnego choćby katalogu zachowań lub opinii, które mogą wzbudzić uzasadnione poczucie naruszenia uczuć religijnych. I tak, opierając się na opinii SN, wyznawca Kościoła X mógłby pozwać przed trybunał (przykład świadomie absurdalny) kogoś za to, że obraził jego uczucia religijne, spluwając w bezpośrednim sąsiedztwie świątyni jego obrządku. Albo gdyby wyznawca Kościoła Y dowiedział się, że ktoś publicznie – wobec innych osób – nazwał dla niego ważne przekonania religijne kłamliwymi, głupimi, czy też (nawiązuję do przypadku Nergala) „kupą g…a”.
Absurdy! Pewnie, ale czy w naszym kraju absurdy są niemożliwe?
Boxer
najstarsze
najnowsze
popularne